نشستم درباره دوست داشتن هام فکر میکنم.دو تا پسر دارم.حتی حالا هم که بزرگ شدن سر میزان دوست داشتن با هم رقابت دارن.کاش دوست داشتن هام رنگ داشت و بقیه میدیدن.میدیدن که رنگ دوست داشتن همسر چه رنگیه.
رنگ دوست داشتن پسر بزرگه چقدر تند و شدیده.
رنگ دوست داشتن پسر کوچیکه مثل یه ملحفه تمیز نرم و آروم بغلت میکنه.
رنگ دوست داشتن مادر چقدر اصیل و قدیمیه.
رنگ دوست داشتن خواهرم وسیع و لطیفه.
و دوستانم.هر کدوم یک‌رنگ رو به خودشون اختصاص میدن.
اینجوری دیگه هیچ کس نمیتونست بگه تو اون یکی رو بیشتر از من دوست داری.میدیدن که رنگ ها و طیف ها متفاوت هستن.ولی بیشتر و کمتر ندارن.
چقدر از دلخوری ها و سو تفاهم ها برطرف میشد.ای کاش میشد.
درباره این سایت